USA 2017 Seattle > Rapid City

Inmiddels weer thuis in Zoetermeer na een probleemloze terugreis.

Woensdagochtend, na ons laatste hotelontbijtje, terug op de kamer de koffers geprobeerd op het juiste (max. toegestane) gewicht te krijgen door nog wat laatste inhoud over te hevelen naar de handbagage. Eindresultaat was dat 1 koffer exact op 23 kilo uitkwam en de andere er net iets overheen. Daarbij wel aangetekend dat wij beiden 2 stuks handbagage hadden, 2 trollykoffers, een rugzak en een rugtas voor de fotocamera. We zouden wel zien hoe streng Delta was m.b.t. de bagageregels.

Nadat de auto voor de laatste keer was ingeladen was het op voor de laatste 20 km naar Rapid City Local Airport.

Daar aangekomen konden we de Nissan achterlaten in een parkeervak en binnen, bij het filiaal van Alamo, de sleutel afgeven en de kilometerstand doorgeven en beloven dat de auto vol was getankt.

De uiteindelijk totaal aantal verreden miles deze vakantie kwam uit op 3218.7 (5180 km).

Van het lichte overgewicht en de extra handbagage werd bij de drop-off helemaal niets gezegd ondanks dat de eerste vlucht met een kleine jet uitgevoerd werd.

Wel moesten de trolley’s in het ruim omdat de bagageruimte in de cabine daarvoor te weinig plek bood.

Ook qua beenruimte hield het niet over, in mijn geval dan, maar voor het uurtje vliegen naar Minneapolis was het te doen.

Daar aangekomen hadden we ruim 2 1/2 uur de tijd voor er geboard kon worden voor de aansluitende vlucht naar Schiphol. Deze werden doorgebracht met een hapje eten, wat shoppen en een beetje internetten.

Even voor 7.30 pm gingen we voor de tweede keer de lucht in.
De vlucht, waarvoor 8 uur stond gepland, zou volgens de piloot wat sneller verlopen als gevolg van de rugwind, waardoor onze nationale luchthaven al na 7 uur en 16 minuten zou worden bereikt!

Onderweg nauwelijks tot niet geslapen en de tijd op gebruikelijke wijze doorgebracht met het kijken van films.

Wij zagen de zon alweer snel opkomen en even na 10 uur kwam de Nederlandse kustlijn in zicht. De landing liet echter nog even op zich wachten. De piloot informeerde ons dat als gevolg van de herfststorm, er slechts 1 landingsbaan op Schiphol beschikbaar was waardoor er uiteraard vertraging was ontstaan. Ook wij moesten dus een tijdje blijven rondcirkelen voor dat we aan de beurt waren om te landen.

Tijdens de afdaling was de sterke wind behoorlijk voelbaar. Het vliegtuig werd van links naar rechts geblazen maar werd vakkundig aan de grond gezet.

Helaas wachtte ons daar een tweede vertraging. Ook het vertrekkend vliegverkeer ondervond hinder van de storm waardoor de gate nog bezet was. Ook dit leverde een half uur tijdsverlies op waardoor we al met al iets later uitstapten dan de geplande tijd.

Goed, de koffers volgden snel op de band, het vinden van onze taxi duurde wat langer maar na ook een stormachtige rit op de snelweg vielen wij s middags ons thuis weer binnen waar we werden verwelkomt door Niels.

Daarna werden de koffers uitgepakt, de eerste wassen gedraaid en was het vechten tegen de slaap.

En zo zit deze vakantie er nu echt definitief op al zullen wij de komende dagen nog wel “nagenieten” van een jetlag.

Wauw, wat een fantastische laatste dag hebben wij gehad!

Het begon vanochtend nogal mistig en dus waren wij even bang dat onze switch van gisteren verkeerd zou uitpakken. Maar gelukkig toen de zon erbij kwam was de mist snel verleden tijd.

Tijdens het ontbijt werden we nog even extra wakker gemaakt met een brandalarm. Gelukkig een valse maar ruim 5 minuten met een snerpend alarmsignaal was niet echt lekker.

Tegen tienen reden we weg bij het hotel, richting de I90 East. De eerste 130 km gleden zo vlotjes onder ons door. Vlak voor Badlands NP werd bereikt werd nog even afgeslagen om een oude nucleaire raket te bekijken waarvan er in Amerika tijdens de koude oorlog veel van in ondergrondse silo’s paraat stonden. Mochten de Russen een nucleaire aanval openen dan kon direct worden teruggeslagen. Deze raketten maakten deel uit van het zgn. Minuteman project.

De parkranger was net klaar met het schoonmaken van de ramen waaronder de raket zichtbaar was. Verder was er helemaal niemand. Heel veel viel er ook niet te zien.

Na een minuut op 10 reden weer door opweg naar Badlands.

Nadat wij het park in waren gereden meteen al een eerste viewpoint waarvan er vandaag nog vele zouden volgen.

Er was een mooie kunststof vlonder aangelegd maar uiteraard wilden wij zo dicht mogelijk bij de rand. Een fotograaf die daar net vandaan kwam waarschuwde ons nog dat het daar “quite muddy” was. En dat bleek ook inderdaad het geval. Onder onze wandelschoenen zat meteen een dikke laag klei die er maar moeilijk af te krijgen was.

Maar het eerste uitzicht was het meer dan waard!

Voor dat het visitors center was bereikt, vrij aan het begin van de weg door het park, waren wij al 1 1/2 uur verder door een aantal fotostops en twee korte hikes.

Ik kan er een mooi verhaal van maken maar foto’s zeggen meer dan 1000 woorden dus zeg ik “bekijk het maar” ?

(op Facebook staan een aantal video’s gepost van vandaag)

Het park is eigelijk een grote prairie die vaak rechts van ons lag en links van de weg was de prairie door de eeuwen heen afgekalfd tot wat het nu is, een grillige hoeveelheid van rotsen waarin ook de diverse aardlagen goed zichtbaar zijn.

Ook werd er nog wat wildlife gezien onderweg, zoals Steenbokken, berggeiten, opnieuw bizons, een coyote en honderden prariehondjes. Een aantal konden op de digitale plaat worden vastgelegd.

Bijna aan het eind van het park sloegen wij linksaf om de Rimroad te nemen, een stoffige onverharde dirthroad.

Tegen vieren werd weer het asfalt bereikt en was het nog 70 km terug naar Rapid City.

Ik had eerder gelezen dat er in het centrum van de stad twee stukken van de Berlijnse muur stonden. Of dit echt zo was en waarom juist hier, daar moesten wij meer van weten en dus werd het adres ingesteld van het park waar ze moesten staan.

En ja hoor, na een korte wandeling door met Memorial Rose park kwamen ze in zicht. Ook weer heel apart om dit stukje geschiedenis hier aan te treffen.

Aangezien we toch vlakbij mainstreet waren en het centrum van Rapid City nog niet echt was bezocht besloten wij daar nog even te gaan rondneuzen.

In een, tot brewery omgebouwde, oude brandweerkazerne werd de laatste avondmaaltijd gedaan.

Terug in het hotel kon meteen worden ingecheckt voor onze retourvluchten van morgen. Want ja, ook aan deze vakantie is helaas een einde gekomen. Maar wat kunnen we terugkijken op weer een prachtige roadtrip! Veel mooie dingen gezien en gedaan in wisselende landschappen een weersomstandigheden. Op de kilometerteller staat nu 3200 verreden miles, op 100 meter na 5150 kilometer. En toch hebben wij geen van beiden het idee dat we zoveel gereden hebben.

Morgenmiddag 1.18 pm vliegen wij vanuit Rapid City naar Minneapolis met een kleine jet (52 zitplaatsen) waarna s avonds doorgevlogen wordt naar Amsterdam met een wat groter modelletje.

Donderdag om 10.50 uur hopen wij dan weer veilig op Schiphol te staan.

Van de terugreis volgt (als de onvermijdelijke jetlag het toelaat) nog een korte epiloog.

Vandaag opgestaan met druilerig weer. Direct daarna wordt snel duidelijk dat er nieuws is dat je echt schokt!! 50 Of meer doden en ruim 400 gewonden in Las Vegas op de Strip!! Vreselijk!

Dan te bedenken dat wij vorige week nog “voor de fun” op een schietbaan hebben gestaan. Pfff, dat geeft het nog meer een dubbel gevoel dan wij er al aan hadden overgehouden.

Vorige week schreef ik dat je er niet aan moet denken dat er mensen zijn die met zo’n wapen dood en verderf zaaien, niet wetende dat dit al zo snel bewaarheid zou worden.

Uiteraard is het hier op alle TV zenders niets anders in het nieuws.

Toch maar kijken hoe wij er voor ons zelf nog een leuke dag van kunnen maken, maar ook dat “wringt”.

Tijdens het ontbijt werd het nieuws er niet beter op, zou dat al kunnen. Het aantal slachtoffers en gewonden liep helaas verder op.

Goed, terug naar onze realiteit. Droog was het intussen wel geworden maar meer regen was in de middag te verwachten. Het plan om vandaag de Badlands te bezoeken werd doorgeschoven naar morgen, wanneer het weer beter moet zijn.

Een meer droge optie zou het bezoeken van de Jewel Cave zijn, 75 km zuidwestwaards in de Black Hills. Om 12.40 uur werd de scenic tour gehouden, een 800 meter lange tour waar binnen wel 723 treden omhoog en omlaag moeten worden genomen.

Nu kunnen wij wel calorieën verbranden na het “gebunker” van gisterenavond dus dat komt goed uit.

Onderweg werd nog even gestopt in Hills City waar een buffalo werd aangekocht, van hout welteverstaan.

Bij aankomst in het visitors center zag het er op de parking niet erg druk uit. Het seizoen loopt hier op z’n eind. Maar omdat er slechts 30 personen per tour mee konden was het toch even afwachten of er nog wel plek voor ons was. Gelukkig bleek het mogelijk dat wij mee konden. Iets later was het wat drukker bij de balie en dus waren wij waarschijnlijk net op tijd.

Rond het middaguur begon het al voorzichtig te druppelen maar vanaf 12:40 uur waren wij i.i.g. voor het komende uur en 20 minuten onder de pannen of beter gezegd, onder de grond.

Met een lift ging het naar zo’n 70 meter diepte. Onder begeleiding van een parkranger, die regelmatig en uitvoerig uitleg gaf over hoe deze grot ooit bij toeval is ontdekt en is ontstaan in en nog verder verleden, ging het in eerste instantie met een aantal trappen nog verder omlaag. In de grot was het iets warmer dan bovengronds, te weten 9 C.

Foto’s maken is lastig in een vaak duistere omgeving maar hieronder een aantal die redelijk zijn gelukt m.b.v. de iPhone.

Na ruim 1 1/2 uur zagen wij weer het daglicht. En ook dat het had geregend. Dat waren wij dus mooi misgelopen.

In Custer werd nog een oud Trading Post en een bizon met Stars and Stripes beschilderd, bezocht en gefotografeerd.

Naast de vier presidentshoofden die in de rotsen zijn uitgehouwen, wordt er ook nog steeds gewerkt aan een beeltenis van Crazy Horse, een indianenkrijger die in de 19e eeuw heeft geleefd. Dat lag mooi op onze route terug en dus was dat de volgende halte van vandaag.

Het uiteindelijk beeld, waar men al vanaf eind veertiger jaren aan werkt, wordt echt mega groot.

Na eerst van afstand wat foto’s te hebben gemaakt zijn we per bus tot aan de voet van de berg gereden zodat Crazy Horse ook van wat dichterbij bekeken kon worden.

Weer verder richting Rapid City werd in het stadje Keystone nog even gestopt waar ook al veel winkels waren gesloten i.v.m. het einde van het seizoen. In een ouderwetse dinner hebben we een eenvoudige pizza gegeten.

Na nog wat laatste boodschappen te hebben gedaan en de tank weer was bijgevuld hebben wij bijtijds de hotelkamer weer opgezocht waar het nieuws van vanochtend weer opnieuw tot ons kwam.

? LV

Vanochtend regende het bij het ontwaken maar het nieuws dat Max de Gp had gewonnen maakte dit ruimschoots goed.

Tijdens het uitchecken en inladen werd netjes de regenkraan dichtgedraaid en flink stevig ook want de rest van de dag heeft het ook niet meer gedruppeld. Wel was de temperatuur wat lager dan de voorgaande dagen en dus lange broeken weer.

Voor we TomTom de opdracht gaven om de relatief korte rit van vandaag op te starten, reden wij eerst nog even terug naar het “Sodom en Gomorra” waar wij we gisterenavond waren geweest.

Nou, op zondagochtend ziet Deadwood er geheel anders uit. Lekker rustig in main street. Waarschijnlijk lagen de andere aanwezigen van de avond eerder hun roes nog uit te slapen dan wel hun verlies aan de goktafels nog te overdenken.
Maar echte leuke shops hebben wij er niet gevonden. Dat gebeurde pas toen wij de route per auto hadden opgepakt en even buiten Deadwood gestopt waren bij een antiek en vintage zaakje langs de weg.
Daar even leuk gestruind tussen alle oude voorwerpen. Uiteindelijk viel onze keuze op een origineel “No Parking” bord. De eigenaresse en haar man hadden ons Nederlands herkend. Het bleek dat zij een aantal maal in Nederland waren geweest bij een verzamelbeurs in de Jaarbeurs in Utrecht. Ook hadden ze een bezoek gebracht aan “does tinny little houses”, Madurodam dus.

Goed, toen moesten we toch echt en route, de Black Hills in naar het Custer State Park. Geen National Park waarvoor wij een pas hebben, en dus moest er apart entree worden betaald.
De route was vooraf uitgestippeld en zou ons via enkele uitdagende scenic byways laten rijden.

De eerste was de Needles Highway, een smalle bochtige weg met veel dalen en weer stijgen. Maar schitterend om te rijden (niets teveel gezegd Essie)!

Naast de vele haarspeldbochten waren er ook een aantal tunnels waar doorheen gereden moest worden waarvan de smalste 2.54 meter breed was en vanuit beide rijrichtingen kon worden gebruikt (op Facebook staan een paar video’s van deze rit).

Na de nodige fotostops, je raakt er niet uitgeklikt, ging de Needles naadloos over in de Iron Mountain road, opnieuw met veel bochies, zelfs een aantal van 360 graden!

Mooi ook weer om te rijden, als Max in zijn beste doen, alleen wat langzamer dan.

Vanuit weer zo’n in de rotsen uitgehouwen tunneltje kregen wij de eerste blik op onze volgende bestemming. Mount Rushmore.
Tegen vieren alweer werd tegen betaling van $10,- de auto geparkeerd, de entree tot de berg waarin de vier presidentshoofden zijn uitgehouwen was wel weer gratis.

De hoofden van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln werden vanuit diverse gezichtspunten weer gekiekt tijdens de “Presidents trail” die we daar hebben gelopen.

Na ruim een uur namen we weer afscheid van de vier en was het nog 26 km naar ons laatste hotel bij Rapid City. Een nieuw, mooi en lux hotel wat pas 7 maanden open is. De chauffeur pakte even een momentje welverdiende rust.

‘s Avonds de eerste Outback bezocht van deze vakantie en dus stond ook de eerste Bloomin onion op tafel. Man, man, alleen van dit voorgerecht zaten we al bijna vol (wel errug lekker!).

Morgen wordt er regen verwacht. Gepland staat een bezoek aan Badlands NP, dus daar hoort dan ook wel ” bad weather” bij (maar liever niet).

Opstaan en buiten de zon zien schijnen tegen een strak blauwe lucht. Altijd lekker om zo wakker te worden!

Voor wij vandaag doorreden naar ons voorlaatste hotel wilden we eerst Buffalo by daylight nog even zien.

Even voor tienen liepen we door de mainstreet. Leuke muurschilderingen en veel winkeltjes met antiek en curiosa.

Gisterenavond hadden we een gezellig gesprek met een Amerikaanse en haar Franse echtgenoot. Zij vertelden dat er in de stad een vrouw woonde van Nederlandse afkomst en dat deze dame, met de naam Jannie, ook een leuke vintage shop had. Helaas waren we vergeten waar deze precies was. Toen wij echter één van de laatste winkeltjes bezochten klonk er ineens Nederlandstalige achtergrondmuziek. Het bleek de winkel van Jannie te zijn die ons al Nederlands met elkaar had horen spreken.

Zij woonde al 42 jaar in Amerika maar sprak nog zeer behoorlijk haar moedertaal.

Na nog een tijdje met haar te hebben gesproken verlieten wij de winkel weer met een nieuw nummerbord (Montana dit keer) een vintage Welcome sign.

Het hoofddoel van vandaag lag echter zo’n 190 km verderop, de Devils Tower.

De eerste 150 km gingen met de cruise constant op 80 mph (130 km per uur). Dat schoot lekker op. Rond kwart voor één werden wij op vertoon van onze Annual Parkpas (hij doet het nog steeds goed Yvonne en John) toegelaten op het terrein rond de Devils Tower, Amerika’s eerste nationale monument! Voor wie dit nog niets zegt, de monoliet was destijds het decor in de SF-film “Close Encounters of the third kind” van Steven Spielburg.

Dit stuk gesteente rijst vrijwel rechtomhoog tot een hoogte van 386 meter (1558 m boven zeeniveau).

Er waren diverse wandelingen mogelijk, wij kozen voor het minst inspannende rondje rond de Tower, nog altijd 3 kwartier lopen. Uiteraard werd hij daarbij vanuit alle windrichtingen op de foto gezet.

Er waren diverse mensen bezig de DT te beklimmen. Volgens een ranger, die ik er naar vroeg, kan een beklimming 5 tot 6 uur duren. De terugweg is in een uurtje gepiept.

Nadat het rondje was voltooid en ook de uitgestelde lunch, met uitzicht op de monoliet, achter de kiezen was verdwenen, ging het weer verder in oostwaartse richting.

Eindstation vandaag was Deadwood gelegen in weer een nieuwe staat, South Dakota.

In onze route hadden we een klein omweggetje opgenomen via de Spearfish Canyon Hwy in het Black Hills National Forrest. In de canyon waren mooi de herfstkleuren te zien. Na enkele fotostops onderweg werd een flink stuk gewandeld naar de Roughlock Falls.

Omdat ons hotel wat buiten het centrum van Deadwood ligt, zijn we met een Trolleybus naar het centrum gegaan.

Aldaar aangekomen bleek dat in South Dakota gokken geen probleem is getuige het aantal casino’s in de hoofdstraat. Ook alcohol drinken in het openbaar is er totaal geen probleem, iets wat in veel andere staten fikse boetes voor gegeven worden.

Het avondeten vond weer plaats in een levendige saloon/restaurant.

Morgen gaan alweer naar ons laatste hotel van onze roadtrip, in Rapid City, waar wij dan 3 nachten verblijven. Onderweg staat onder andere een “presidentieel bezoek” op het programma.

Vandaag weer een dagje rijden. Een rit van 344 km. Veel stops hadden wij niet ingepland, alleen 1 in het de Bighorn Canyon. Maar wat een verrassend mooie dag zou het weer gaan worden!

‘s Ochtends werd er rustig aan gedaan. Tot half negen op bed alle leuke reacties lezen op het blog, met name ook op Facebook.

Daarna was het douchen, aankleden en de bagage zoveel mogelijk weer gereed maken voor vertrek. Snel het ontbijtje naar binnen en nog een beker koffie/thee in het zonnetje opdrinken voor onze kamer.

Tegen tienen reden wij Cody uit via de Alt 14 Highway. Alt staat voor “alternative” omdat de “standaard” highway 14 min of meer rechtdoor gaat. Wij willen graag de meer wat avontuurlijke routes.

Om 11.00 AM werd in het plaatsje Lovell het Bighorn Canyon visitors center bezocht. Daar kregen wij van een aardige ranger wat tips voor ons bezoek aan de canyon en een app waarin alle hiks staan van waar je je op dat moment bevindt.

De 14 Alt werd tijdelijk verlaten om linksaf de 37 op te rijden, de weg ook die langs de canyon loopt.

Een minuut of 20 verder werd de auto geparkeerd bij de Devils Canyon Overlook, de stop die wij zelf vooraf al hadden bepaald.

Nog op onze gewone schoenen werd een eerste blik in de canyon geworpen waar deze zich op dat punt in tweeën splitst, de Bighorn Canyon en de Devil Canyon. Wat was dat al weer prachtig uitzicht met diep beneden de Bighorn River waarin piepklein wat rafts te zien waren.

Helaas kon echter net de volledige bocht in de rivier niet worden gezien en dus ging ik op zoek naar een punt waar dat evt. wel vanaf zou kunnen. Daarvoor moesten we wel van de gebaande paden af en afdalen op het wat steilere en losliggende gesteente.

Het was zeker de moeite waard want plots stond er een zgn. natural bridge voor ons, één die nergens stond aangegeven.

Maar nog steeds niet de river bend in zicht en dus verder door op onze espadrilles, niet het meeste geschikte schoeisel voor een dergelijke onderneming. Maar ook nu werd de extra moeite beloond met een magnifieke view over de canyon met bocht in de rivier (ook wel genoemd de horseshoe).

Weer terug bij de auto werd er eerst van schoeisel gewisseld want straks stond ons nog een trail te wachten, een tip van de ranger.

Daarvoor moest een stukje verder gereden worden in noordelijke richting. Hierbij werd de staat Montana binnen gereden.

De trail, de Sullivan’s Knob trail, was niet van het moeilijkste soort en slechts een mile lang, dus geheel op ons lijf geschreven.

Na eerst nog een broodje en wat appeltjes te hebben gegeten, gingen wij op pad.

Op de parking stond slechts 1 auto dus druk kon het er niet zijn. De eigenaars kwamen we al snel tegen en waren op de weg terug, dus hadden wij het rijk daarna alleen.

Aan het eind van de trail, aan de canyon rand, wachtte weer een prachtig uitzicht met ook een mooie kijk recht de canyon in.

(op Facebook staan een paar korte videoimpressies)

Bijna een uur hebben we daar rondgewandeld met als enig levend wezen een klein konijntje. Gelukkig geen ratelslangen gezien of gehoord, iets waar wel voor gewaarschuwd werd.

De 37 werd weer in tegengestelde richting terug gereden met nog een paar stops voor wat foto’s van de omgeving en, met de telelens, van de wilde mustangs die zich in het gebied ophouden.

Via de 14 Alt ging het weer verder naar het oosten waar de Bighorn Mountains de volgende barrière was die genomen moest worden. De weg ging daar als snel flink omhoog met diverse haarspeldbochten maar fantastisch om te rijden.

Bijna bovenaan hadden we weer een mooi zicht op het gebied waar wij zojuist nog beneden reden.

Op 9430 feet (2875 meter) werd de top bereikt waar boven de boomgrens uiteraard weer sneeuw lag.

Na een panoramische weg over de hoogvlakte werd weer de afdaling ingezet waarmee we op een wat lager niveau terechtkwamen. Ook de temperatuur steeg gelukkig mee van 6 naar 21 graden.

Niet veel later werd de I90 zuidwaarts opgereden waar de teller naar 75 mph mocht en was het op de afslag na, één rechte weg naar ons nieuwe hotel voor 1 nacht in het plaatsje Buffalo.

‘s Avonds naar downtown gereden waar wij terechtkwamen in een authentieke saloon (sinds 1880) met live country muziek. Heel erg sfeervol!

Howdy folks! Hihaaa!

Je moet je taalgebruik een beetje aanpassen aan de omgeving niet waar. Want Western dat is het hier wel in Cody en wij hebben er vandaag ook alles aan gedaan om er een beetje bij te horen.

De dag begon met een eenvoudig hotelontbijtje, gevolgd door de tweede was van deze vakantie waarbij wij de tijd lekker rustig doorbrachten in het zonnetje voor onze kamer. Tot zover nog niets bijzonders.

Toen alles weer schoon, droog en opgevouwen in de koffers lag, konden we er op uit. The Old Trail Town, aan de rand van de stad werd door ons als eerste bezocht. Het is een verzameling authentieke western bouwsels met inboedel, die uit deze regio hier zijn samengebracht.

Leuk om een uurtje doorheen te lopen.

Daarna werd het echt spannend want bij Western hoort ook …… precies schieten!
Voor beiden de eerste keer met echte wapens. Bij de Cody Firearms Experience konden wij kiezen uit een heel arsenaal aan wapens, van antiek tot modern. Miek koos voor een handgun, ik wilde wel wat heftigers en probeerde het met een semi-automatisch shotgun.
Na de veiligheidsinstructies en gezicht-en gehoorbescherming te hebben aan gedaan, kon het “los”, uiteraard onder toezicht van een instructeur.
Ik mocht van start met twaalf kogels. De terugslag was even wennen maar alle twaalf troffen doel waarvan één midden in de roos!
Daarna mocht Mieke. Van haar hoefde het eigenlijk niet zo maar zij liet zich niet kennen. De eerste 10 kogels gingen met laserpoint, de tweede serie zonder. Ook zij bracht het er prima vanaf, zeker als beginnend schutter.

(video’s staan op Facebook)

Het was het een fascinerende ervaring om te voelen hoeveel power er in zo’n wapen zit. Tegelijkertijd moet je je toch niet indenken dat er mensen zijn die er dood en verderf mee zaaien.

In Cody downtown moesten we even bijkomen en deden dat met een heerlijke BLT panini. Daarna werd er nog even verder wat rondgeshopt.

Later in de middag werd een bezoek gebracht aan het Buffalo Bill Center of the West, waar vijf musea onder één dak waren samengebracht over, uiteraard Bill Cody zelf maar ook andere onderwerpen uit de geschiedenis van het Wilde Westen in de 19e eeuw.

Interessant en leuk om te bezoeken ook al is het niet onze geschiedenis.

De middag werd volgemaakt met boodschapjes halen bij de Walmart en vervolgens een deel daarvan weer soldaat maken in de zon voor onze kamer. Zo was deze cirkel ook weer rond.

‘S Avonds werd er in een brewery anex sportsbar gegeten waarbij ik mij toch weer heb laten verleiden tot een te grote pizza.

Morgen gaat de reis verder richting het “Wilde Oosten” naar onze volgende tussenstop in Buffalo WY

Vandaag dus dag 2 die wij in Yellowstone zouden doorbrengen.

Zo midden in de natuur zijn de voorzieningen beperkt en zo was er dus o.a. geen internet/wifi waardoor het verslag van gisteren pas vandaag vanuit ons nieuwe onderkomen in Cody, geplaatst kon worden.

Terug naar vanochtend. De bedoeling was om vroeg op te staan zodat er misschien wat wildlife te zien viel. Echter tussen de intentie en het daadwerkelijk doen kan wel eens een flink verschil zitten.

Om 7.00 AM was buiten alles nog in een dikke mist gehuld. Daarnaast stond Mieke op met een flinke hoofdpijn en dus was de haast om vroeg op pad te gaan er snel af.

Gelukkig waren zowel de mist als de hoofdpijn een goed uur later geheel verdwenen en stond niets ons meer in de weg voor een mooie parkdag.

Het ontbijt werd snel op de kamer gedaan, de auto weer ingeladen en off we go!

Eerste bestemming waren de Mammoth Hot Springs welke geheel in het noordwestelijk deel van Yellowstone zijn gelegen. Vanaf ons hotel, midden in het park, slecht 58 kilometer rijden echter dat gaat niet bepaald over vlak terrein.

Eerst moest Mount Washburn worden beklommen met de top op ruim 3100 meter. Daar uiteraard weer veel sneeuw om ons heen en met een strak blauwe lucht was het echt genieten!

Een goed uur later kwamen we aan bij de Hot Spings welke bestaan uit een aantal terrassen op verschillende niveau’s. Met houten trappen en vlonders was het mogelijk van beneden naar boven te komen, best wel weer een pittige klim op die hoogte.

Na een goed uurtje tussen de zwaveldampen te hebben rondgewandeld, werd éénmaal weer beneden een bakkie gedaan bij de General Store.

De westkant van de noord loop van Yellowstone was, i.v.m. wegwerkzaamheden, afgesloten, dus moesten wij dezelfde oostelijke route als op de heenweg ook weer terugnemen.

Onderweg werden nog een paar “bizon”dere stops gemaakt. Een aantal van deze dieren stond zo mooi langs de weg te poseren dat wij bijna het vermoeden hadden dat zich twee parkrangers in bizonpak hadden verkleed.

Opnieuw dus ook weer over de hoge bult Mount Washburn waar de “sneeuwfoto’s van de dag” werden gemaakt.

Op onze route lag ook de Tower Falls, een mooie waterval die na een korte afdaling bekeken kon worden.

Van de ene Fall vielen we in de andere, en dan één (eigenlijk twee) die wij 8 jaar geleden helemaal gemist hadden. Nu dus niet (Es ) en dat kon ook bijna niet omdat de canyon waarin deze watervallen zich verder in de Yellowstone River storten, bij ons hotel van afgelopen nacht om de hoek lagen.

Besloten werd met de auto de North Rim drive op te rijden en deze daar te parkeren en de gelijknamige trail langs de canyon te lopen.

Direct al hadden we een mooie view op de reusachtige Lower Fall die overigens 94 meter hoog is! De canyon zelf is op sommige plaatsen zelfs 365 meter diep.
Vanaf de viewpoints langs de trail zagen we ook een uitkijkpunt veel lager in de canyon, vlak naast de rand waar het water zich naar beneden stort. Daar wilden wij ook wel staan, er wel van bewust dat daar behoorlijk te voet voor moet worden afgedaald en natuurlijk … what go’s down must go up.

Wij hadden het er graag voor over.

Erg imposant om er zo dichtbij te kunnen komen en wat een lawaai maakt het ook.

De klim, met een hoogteverschil van 182 meter, werd daarna via de switchbacks weer in een rustig tempo gemaakt in een p.r. van 9 minuten. Wel even uithijgen en bijtanken weer boven aangekomen.

Omdat er nog een stuk gereden moest worden naar Cody werd het tijd om Yellowstone langzaam maar zeker te verlaten.

Een laatste stop en rondwandeling werd nog gemaakt bij Mud Volcano waar de modder borrelde en de rotte eierenlucht zeer aanwezig was.

Tijdens de rit het park uit via de oost ingang werden we “uitgezwaaid” door wat bizons.

Daarna weer tussen de sneeuw langzaam naar een wat lager niveau waarbij de temperatuur geleidelijk opliep tot een aangename 23 C.

Onderweg stak er nog een groep berggeiten vlak voor ons de weg over.
Langzaam veranderde de omgeving en ademde het steeds meer “Western” om ons heen. Maar hé, wij zitten nu niet voor niets in de stad die haar naam dankt aan William F. “Buffalo Bill” Cody!

De maaltijd werd s avonds gedaan in een authentieke oude saloon bar “The Irma” (weer eens wat anders dan een orkaan (of collega )).

Morgen gaan we nog wat meer western sfeer hier proeven.